یکلیا و تنهایی او

داستان که بر مبنای روایات عهد عتیق ساخته شده و در اسرائیل کهن میگذرد. یکلیا دختر پادشاه اورشلیم که خود را به عشق چوپانی تسلیم کرده است، با افتضاح مرسوم از شهر طرد شده و اینک تنها و بهت زده در کنار رود باستانی «ابانه» پرسه میزند. غروب هنگام شیطان به سراغ او میآید و به مثابه دوستی جهان دیده، برای دلداریش قصه میگوید. قصه برخورد خدا و شیطان بر سر مخلوق:
« میکاه» پادشاه باستانی اورشلیم، با نیک بختی و عزت روزگار میگذراند و خداوند (یهوه) حامی اوست...

... عازار پسر میکاه که از جنگی پیروزمندانه بازگشته در ضمن غنیمتهای جنگی، زنی فتان به همراه دارد به نام تامار. عامه عقیده دارند که تامار فرستاده شیطان است. علیرغم هشدارها و اخطارهای کاهنان، پادشاه که دل در گروی عشق تامار نهاده او را به شهر خدا میپذیرد. تامار بر پادشاه و پسرش، عمویش و خلاصه بر همه پیرامونیان نفوذی عمیق و مشوش کننده دارد. یهوه به نشانه خشم خود توفان و بیماری را به سراغ اورشلیم میفرستد. مردم نیز از پادشاه تقاضای اخراج تامار را دارند. میکاه، در این دوراهی تردید، زمانی چند مقاومت میکند، اما سرانجام حس وظیفه بر او غالب میآید و تامار را از شهر بیرون میکند، توفان فرو مینشیند، روح یهوه شاه را فرا میگیرد و مردم به او درود میفرستند. او همان پادشاه محبوب گذشته است. مظهر خیرات است و تاریخ نویس شرح مناقب شرا مینویسد. لکن در درون او چیزی شکسته ست. او یکبار عشق خاکی را شناخته اما گویی شادی واقعی با ایمان به خداوند منافات دارد. او همه چیز را خود کشته، و اینک در برابرش آینده ای از تلخی و انزوا گسترده است. نه پادشاه که همه پیرامونیان، پس از دیدن تامار، اطمینان به نفس را از دست داده اند.
شیطان نتیجه میگیرد که زمین و لذتهایش انسان را فراموش کرده، زیبایی را کنار نهاده، و عقل متوسط ـ عقل گدایان روح ـ بر آن حاکم است. آری بشر دچار تنهایی و ترس است. و این مشیت الهی است.
نثر تقی مدرسی در این کتاب، شفاف و زلال است و توصیفات تابلو مانند شاعرانه و رنگینی دارد که گویی عطری کهن از آن برمیخیزد. این گونه نثر که از ترجمه کتاب مقدس برداشت شده، به روزگار نگارش « یکلیا» کم سابقه بوده و بدنبال توفیق آن بسیار مورد تقلید قرار گرفته است 

منبع:  یکلیا و تنهایی او - اثر تقی مدرسی