دوستی

دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.

مزرعه شماست که در آن با عشق دانه می کارید و با شکر درو می کنید.

سفره طعام و شعله آتش دان شماست زیرا یا گرسنگی نزد او می آیید و در کنارش آرام می جویید.

وقتی دوست شما از ضمیر خویش سخن می گوید شما را نه هراس آن باشد که گویید «چنین نیست» و نه دریغ باشد که گویید «آری چنین است».

و هنگامی که اوسکوت می کند قلب شما از گوش کردن به اوای قلب او باز       نمی ایستد زیرا در اقلیم دوستی همه اندیشه ها همه آرزوها و انتظارات بی هیچ کلمه ای به دنیا می ایند و میان دو دوست تقسیم می شوند.

وقتی از دوست جدا می شوید غمی به دل راه ندهید زیرا آنچه را که شما در او بیش از همه دوست می دارید چه بسا که در جدایی بهتر در چشم شما جلوه کند چنانکه کوه نورد وقتی از دشت به کوه می نگرد آنرا بهتر می بیند.

و خوشتر آنکه در دوستی هیچ مقصودی در میان نباشد مگر آنکه روح شما ژرفتر و عظیم تر شود.

زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد به حقیقت عشق نیست بلکه دامی است که آدم می گسترد و در آن صیدی جز کالای بیهوده نمی افتد.

و بگذار بهترین بخشش هستی تو از آن دوستت باشد

اگر او دریای وجودت را هنگام جزر آب دیده است بگذار در مد آب نیز آنرا تجربه کند.

زیرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت او بر باد دهی بهره آن دوستی چه خواهد بود؟

پس در صحبت با او ساعاتی را بجوی برای زیستن نه برای کشتن.

زیرا دوست برای آن است که نیاز تو را برآورد نه تهی بودنت را پر کند.

و بگذار که در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذت های یکدیگر.

زیرا در شبنم نکته های ظریف و کوچک دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه و با طراوت می شود. 

منبع: کتاب پیامبر  

نویسنده: جبران خلیل جبران